Een gewone woensdag (?)

Gisteren was de zorgcoach samen aan de slag met de begeleider om een ruimte in orde te maken voor Patrick, de jongen die vandaag voor de eerste keer naar de Zorgnijverij zou komen. Picto’s werden uitgezocht, geknipt en gelamineerd. Spellen werden zorgvuldig bedacht en het hele dagprogramma van vandaag werd doorgesproken, gebaseerd op de intake die had plaatsgevonden en alle documenten die waren doorgespit. Tjonge, wat een verhaal…wat een zorg-verleden heeft deze jongen al achter de rug….de 5 scholen die hij al had bezocht…. alweer een halfjaar thuis inmiddels….

Patrick kwam al eerder een keertje mee met zijn moeder en een hulpverlener om een kijkje te nemen in de Zorgnijverij en kennis te maken met ons. Hij vond het reuze spannend allemaal en wat had hij er zin in. Het thuiszitten was uiteraard niet goed voor hem. Lastig als je sociaal-emotioneel een niveau hebt van 18 maanden en je ook nog heel veel herrie in je hoofd hebt waar je geen kant mee op kunt. Lastig als je enerzijds zo groot bent en anderzijds nog zo klein. Lastig ook als je zo’n hekel aan school hebt gekregen omdat je alleen maar faal-ervaringen hebt opgedaan. Voor ouders was het heel moeilijk om te zien hoe klein zijn wereld werd en hoe de acceptatie door de maatschappij steeds verder terugliep.

Vanmorgen stopte de taxi hier al vroeg. Patrick was een kwartier eerder dan gepland. Wat was ik blij dat zijn begeleider er al was. Ik opende het raam en hoorde een vrolijke kinderstem zeggen: ‘Ja, hier is het! Gaaf hè, ik ben hier al eerder geweest en ik heb zo’n zin in vandaag!’. Mijn hart maakte een sprongetje, wat fijn Patrick, en ik bad in stilte dat hij hier mooie ervaringen mag gaan opdoen. Dat hij allereerst gaat leren merken en ervaren dat hij welkom is, no matter what. Dat hij mag leren plezier te maken en te leven zonder stress. Dat hij mag landen in zichzelf en van daaruit geluk mag gaan ervaren. Dat hij mag leren dat er mensen zijn die het belangrijk voor hem vinden dat hij op zijn eigen unieke wijze vaardigheden zal aanleren die bij het leven horen.

De dag begon goed én eindigde goed! Patrick was blij, hij had gewoon een boterham met kaas gegeten en was zelfs in de stromende regen naar paardencaching geweest op het Terphuis. De tijd vloog om, vertelde zijn begeleider.

Waar ik zelf ook heel blij van word, is de collegialiteit van onze medewerkers. De zorgcoach en begeleider belden elkaar meteen na begeleidingstijd en ik zag een stralende begeleider met een mooie succeservaring! Daarna belde de begeleider van vandaag meteen de begeleider die morgen aan de beurt is om Patrick te begeleiden. Zo werkt succes aanstekelijk! Haar collega gaat er morgen ook meteen positief in.

Ik kan me zo voorstellen dat Patrick vannacht eindelijk weer eens lekker kan dromen over de fijne dag die hij mocht ervaren op de Zorgnijverij. Zonder over school te praten en rijtjes sommen te maken, zat voor hem de dag vol met leermomenten!